ताण तणाव
आधूनिक जगात मानवाचे जिवन इतके धावपळीचे आणि धगधगीचे झाले आहे की प्रत्तेक जण कसल्या तरी कारणानी सतत धावतच असतो आणि काही तरी चिन्ता त्याला सतत सतावत असते.प्रत्येक वेळी तो विचारांचे ओझे घेऊनच वावरत असतो.
पुर्वीच्या काळी फार कमी लाेकांच्या तोंडून तणाव हा शंब्द एयकायला मिळायचा.त्या काळी लोकांच्या गरजा ह्या मर्यादीत होत्या.त्यांचे राहणीमा हे साधे होते.जसजसा काळ बदलत गेला तसतसे लोकांचा जगण्याचा दृष्टीकोनच बदलत गेला.पारंपरीक खाद्य,पेहराव,करमणूकीची साधने या मंध्ये लाक्षणिक बदल झाला आणि हे सर्व साध्य करण्यासाठी चालु झाली धावपळ,चढाओढ अन इथेच जन्मला आधूनिक जमान्यातला टेंन्शन रूपी राक्षस जो संर्वाच्या मानगुटीवर बसला आणि तो सगळ्यांना आपल्या तालावर नाचवत गेला.अगदी लहान शाळेतल्या मुलांनपासुन वयंस्कर व्यक्ती पर्यत संर्वानाच टेंन्शन असतात फक्त तीव्रता कमी जास्त असते.मुलांना ज्या वयात बालपणाचा आनंद उपभोगायचा असतो त्यावयात शाळेतून आणि पालकांकडून शैक्षणिक आणि तुलनात्मक स्पर्धेमंध्ये ढकलून दिले जाते.बालपणातच पाठी लागलेल टेंन्शन नंतर जणू जिवनसाथीच होते आणि बालपण संपण्यआधीच प्रोडावस्तेत जगणे चालु होते.
आजच्या स्पर्ध्येमक जगात वावरताना आपण आपले अस्तित्वच विसरून गेलो आहे.पैसाच सर्वस्व झाल्यामुळे तो आणखीन कसा वाढवता यईल ह्याचाच विचार करत बसतो.नाते सबंध,माणूसकी ह्याचा विसर पडलेला दिसून येतो.
शरीरावर पडलेला तणा हा मनामंध्ये तणाव नर्माण करतो आणि तो आपल्या जिवनाची घडीच विस्कटून टाकतो. देवाने दिलेल्या सुंदर शरीलाला टेन्शनची किड लागते आणि शरीरच पोखरून टाकते.जिवनातील खुपसे विचार हे विसरण्यासारखे असतात पण आपण नेमके ऊलट करुन ते कवटाळत बसतो.
नोकरीत,संसार तसेच समाजात सतत तणावाखाली वावरत असतो आणि जिवनातील सुंदर अनुभवापासून वंचित राहतो.स्व:ताहून ओढऊन घेतलेल्या संकटाना सामोर जाण्यास आपण घाबरतो आणि आत्मविश्वासच गमऊन बसतो.ह्या क्षणाला आपण आपल्या आतला आवाज एयकाचा असतो पण आपण सुरु करतो ग्रह ता-यांचा खेळ, बाबा बुवा आणि जोतिचमष्यांच्या वा-या आणि उरल्या सुरल्या आयुष्याचा चुराडा करतो.
जिवन हे खुप सुंदर आहे ते आनंदाने जगण्यातच मजा आहे.नाहक विचारांचे ओझे त्यावर टाकू न‍का.आपल्या आवाक्यात असतील तेव्हडेच विचार करा म्हणजे आपले जिवन सुखी होईल.
सjay
