पेशावर १६/१२

                     पेशावर १६/१२

वेळ होती अजुन कळ्यांना उमलायला
पंख ही फूटले नव्हते त्यांच्या स्वप्नांना
काय अपराध होता चिमूकल्या जीवांचा
सामना करावा लागला  दहशदवादाचा

वय होते त्यांचे खेळण्या बागडण्याचे
लपालपी अन चोर पोलिस खेळण्याचे
खोट्याखोट्या बंदूकीने खेळताखेळता
तांडव झाले मात्र ख-या खू-या गोळ्यांचे

पाट वाहत होते कोवळ्या रक्ताचे
आवज फक्त गोळ्या आणि रडण्याचे
रक्ताने माखलेला तो चिमुकला देह पाहुन
नाही पाझरले ह्वदय क्रूर दहशदवाद्यांचे

धर्माच्या नावानी दहशद पसरवणारे
विसरले विचार आपल्या आत्म्याचे
जीव घेऊन निष्पाप चिमुकल्यांचा
खून केला पवित्र माणूसकीचा

गोळ्या क्षणभर थांबल्या असतील
कोवळ्या देहास चिरत जाताना
काळीज कसे थरथरले नाही
दहशदवाद्यांना त्या चालवताना

देवा धर्माची ह्यांना भीती नसते
कोणीच ह्यांना नातलग नसतात
फक्त एकच अोळख असते ह्यांची
दहशदवादी दहशदवादी दहशदवादी. . . .

असमाधानी

                 असमाध‍नी

समाधानानी नेहमी जगण्याकरता
प्रत्येकजण धडपड करत असतो
समधानाचे समाधान होई पर्यत
पूर्ण जीवनच पणाला लावत असतो

समाधानाच्या फक्त नावाखाली
आपल्या गरजा वाढवत बसतो
मन‍ाविरूद्ध एखादे घडताच काही
निराशेमध्ये स्व:ताला ढकलून देतो

इतरांन पेक्षा खुप क‍ही जवळ असून
इतरांन पेक्ष‍ा  कमीच समजत असतो
आहे त्यात समाधान मानण्या पेक्षा
असमाधानातच नेहमी वावरत असतो

सुखाच्या मागे सतत धावता धावता
समाधानाची ओळख विसरुन जातो
जवळच्या सर्व सुख सोयींना सोडून
दु:खाच्या विळख्यात गुरफडत जातो

समाधान आणि माणसाचे नाते हे
मृगजळातल्या पाण्यासारखे असते
वास्तवातील प्रत्यक्ष सुखांना सोडून
कल्पनेतल्या दुनियेत भरकटत असते

आयुष्य

            आयुष्य

जीवनभराच्या प्रवासामध्ये
आयुष्य आपले घडत असते
निरनिर‌ाळे अनुभवा बरोबर
जीवन पुढे चालतच असते

सजीव असो वा निर्जिव असो
आयुष्य तर दोघांनाही असते
टिकून राहण्याची धडपड मात्र
प्रत्येकाची वेगवेगळी असते

सरळ आयुष्य जगण्यामंध्ये
जीवनात महत्वाचे काही नसते
जगाला दाखले देण्यासाठी
कणखर पणे मात्र जगावे लागते

आयुष्याच्या अखंड प्रवासात
खुप अशा काही गोष्टी घडतात
मनात नसताना देखिल त्यांना
जुळवून मात्र घ्याव्याच लागतात

आयुष्याला दिशा देण्यासाठी 
तडजोडींचा आसरा घ्यावा लागतो
येणे जाणे तर चालूच राहते
समधान त्यातच मानायचे असते

आयुष्यात खुप करायचे असते
काय करावे कळतच नसते
करायची जेव्हा वेळ येते
हातात तेव्हा काहीच नसते

भेट तूझी नी माझी

               पहिली भेट

सुर्यास्ताच्या रम्य संध्याकाळी
मावळतीला गुलाबी पसरलेली
रोमहर्षक अशा वातावरणात
तीची पहिली नजर भेट झाली

नजरा नजर ती क्षणिक होती
परी खुप काही सांगुन गेली
तीच्या डोळ्यातली ती चमक
ह्वदयच घायाळ करुनच गेली

मोकळे घनदाट तीच्या केसांना
बंधन नव्हते हवेशी खेळताना
कपाळावर झुलणा-या बटांतून
पाहिले तिला नजर चुकवताना

हळुच लाजत जेव्हा ती हसली
गालावर तीच्या खळी ऊमलली
मनात प्रितीची फुले फुलताना
ह्वदयाची मात्र धडधड वाढली

शब्द सुचत नव्हते बोलण्यासाठी
अबोलातच जुळत होत सर्वकाही
बोलण्याची काहीच गरज नव्हती
नजरच नजरेला सर्व सांगत होती

ह्वदय

                 ह्वदयाच्या गोष्टी

ह्वदयाबद्दल काय सांगावे
प्रत्येकाचे विचारच वेगळे
कोणा वाटते शरीराचा प्राण
कोणी म्हणतो प्रेमाचा आधार

डॉक्टरांच काय विचारुच नका
ह्वदयाच्या नावानी पैशावर डोळा
पेशी अन नसांच्या गुंतागंतीत
आजारांचा माडतात  बाजार

लेखकाचे काही वेगळेच असते
ह्वदयाची कल्पना भन्नाट असते
प्रम कादंबंरीत  रंगत आणताना
ह्वदयाचीच चोरी करायला लावते

तरुण तरुणीच्या प्रेम प्रकरणात
ह्वदयाला मिळतात अनेक आकार
भिंन्ती आणि वह्यांमध्ये रंगताना
कधी बदाम तर काधी पिंपळ पान

आई वडिलांच्या ह्वदयात मात्र
कुटूंबाची काळजी लपली असते
आपल्यावर संस्कार करण्यासाठी
कधी कठोर तर कधी हळवे असते

नात्यांची श्रीमंन्ती

       नात्यांची श्रीमंन्ती

रस्त्याने एकदा चालता चालता
विलक्षण दृष्य पाहिले कडेला
दोन असह्य चिमुकल्या जिवांना
पाहिले निर्सगाशी झुंज देताना

कडाक्याची बोचरी थंडी होती
शरिराला ती गोठवत होती
फाटलेल्या एका कपड्यामंध्ये
एकमेकींना त्या बिलगुन होत्या

थरथरत्या घट्ट मीठीमंध्ये
एकमेकींना त्या सावरत होत्या
नात्यातील आपल्या अतुट प्रेमाची
जाणीव जणू मला करुन देत होत्या

मळलेल्या त्यांच्या शरिरातले
मन मात्र स्वच्छ दिसत होते
दारिद्र्यातील ती अतुट नाती
श्रीमंन्तीला ही लाजवीत होती

जरी असलो श्रीमंन्त आपण
नात्यांनी मात्र गरीबच असतो
हेव्यादाव्याच्या जगात आपण
माया ममताच विसरुन जातो

पाठ स्वच्छतेचा

                      पाठ स्वच्छतेचा

प्रचीन काळात पुर्वजांनी
सांगितली महती स्वच्छतेची
रोगराईच्या निर्मुलासाठीच
गरज आहे आता ती काळाची

घरादार स्वच्छ ठेवण्यासाठी
भिती मनी दाखवली लक्ष्मीची
परिसराला सुंदर ठेवण्यास
निर्मिती केली बाग बगिचांची

वंर्षान मागुन वर्ष सरत गेली
गर्दी वाढत गेली माणसांची
स्वच्छतेला कमी लेखल्याने
गिळले रोग राईचा राक्षसाने

समाजाला जागृत करणे
गरज आहे आता काळाची
प्रत्येकाचे  कर्तव्य आहे
परिसर स्वच्छ ठेवण्याचे

चला करुया सूरवात आपणच
स्वच्छतेच्या चांगल्या कामाची
जगतामंध्ये शान राखूया
उज्वल भारतीय संस्कृतीची

संसार

                      संसार

संसार म्हणजे दोन जिवांचा मेळ
खेळावा लागतो मजेशीर खेळ
तूझे माझे करणारे होतात इथे बाद
समजदार पडतात एकमेकाच्या प्रेमात

कधी रुसवा तर कधी नाराजी
हिच संसारातील खरी ताजगी
संशयाला इथे नसतो थारा
विश्वासाला मान असतो मोठा

संसाराचा ताण दोघांना ही असतो
तकरारीचा सुर मात्र कोणाचाच नसतो
एकमेकांचा भार  सांवरता सावरता
नकळत घट्ट होतो नात्यांचा जिव्हाळा

गोडी गुलाबीच्या या वातावर्णात
नकळत वर्ष जातात सरुन
जिवनातल्या उतरणीला
असतात एकमेकांचा  हात धरुन

शिक्षण

             शिक्षण

आयुष्याला घडवण्याला
शिक्षणाचीच साथ असते
जन्मा पासून मृत्यु पर्यत
शिकवणी ही चालुच असते

आई बाबांच्या मार्गदर्शनाने
पहिले पाऊल टाकले जाते
ख-या अर्थाने पाहिले तर
शिक्षण तेव्हाच सुरु होते

पाठ्य पुस्तकातून शिकताना
समाज ही शिकवण देत असतो
सृष्टीचे नियम पाळण्यासाठी
निसर्ग ही पाठ शिकवत असतो

शिक्षणाच्या पवित्र साथीने
उंचच उंच शिखर गाठता येते
शिक्षणाचे महत्व सांगण्यासाठी
बहिणाई ही ओव्या बोलत असते

वेगवगळ्या लोकात वावरताना
आपणच आपले शिकायचे असते
अनुभवातून शिकण्यासाठी
जगात कोणतीच शाळा नसते

जिवनभराच्या शिक्षणाला
संस्काराची जोड द्यायची असते
शिकवण देणा-या माता पित्याचे
सुशिक्षित पणे ऋण फेडायचे असते

स्वभाव

                             
             स्वभाव

माणसा माणसात फरक असतो
प्रत्येकाचा आपला स्वभाव असतो
कोणाला तो आवडणारा असतो
तर कोणाला नावडणारा असतो

मनामनात तो लपलेला असतो
समजायला आपला कस लागतो
कधी धुर्त कधी तो कपटी असतो
काहींचा तर थागपत्ताच नसतो

स्वभाव हा विचित्रच असतो
प्रत्येक वेळी बदलत असतो
परिस्थिती बदलण्यामंध्ये
त्याचाच मोठा वाटा असतो

स्वभावाला आहेत नाव बरीच
वागुणूकच त्याला कारणीभूत
बदलण्यासाठी खुप झटतात
यशस्वी मात्र मोजकीच होतात

भिन्न स्वभावाचे असून सुद्धा
एकत्र आपण राहत असतो
भांडन तंटा टाळण्यासाठी
स्वभावाचचे कारण पुढे करतो

पाऊस

           पाऊस               

पावसाच्या सरी बरसताना
थंडथंड धुंद वातावरणात
पाऊस अंगावर झेलताना
बघ माझी आठवण येते का

तूफानी पावसात फिरताना
पावसाची मजा लुटताना
छत्रीमंध्ये एकटीच भिजताना
बघ माझी आठवण येते का

झाडाचा आडोसा घेताना
ऒळखीचा चेहरा शोधताना
आधारासाठी नजर फिरताना
बघ माझी आठवण येते का

रात्रीच्या मिट्ट काळोखात
मनाच्या खोल कोप-यात
पावसाच्या आठवणी साठवताना
बघ माझी आठवण येते का

विचार

जीवनातील या प्रवासात

विचारांचा असे भारी थाट

नको नको म्हणून सुंध्दा
डोक्यामंध्ये घालतात घाट

कधी असतात घरातल्यांचे
असतात कधी बाहेरच्यांचे
काही मनाला चिटकून राहतात
काही ऊगाचच येऊन जातात

विचारांच्या चक्रिवादळात

जीवन नौका भरकटून जाते

किनारा शोधता शोधता

आयुष्यच सारे निघून जाते

विचारांनाच्या संस्कारांना

सुविचारांची असते साथ 

अविचारांच्या घराला फक्त

तिरस्करांचे कुंपण असते

विचारांना ही मर्यादा असतात

नियमांच्या ही बेड्या असतात

तोडल्यातर विनाश असतो

पाळल्यातर विकास होतो

भूतकाळांतल्या विचारांने

भविष्याची काळजी वाटते

वर्तमानामंध्ये जगण्यासाठी

आयुष्यच पणाला लागते

विचारांचे काही वेगळेच असते

समजण्याच्या पलिकडे असते

इतरांचे ते वाईट दिसतात

आपले मात्र चांगले वाटतात

आला वसंत

                        आला वसंत

चाहूल लागताच वसंताची
कात टाकली निसर्गाने
जुनी पालवी गेली झडून
नविंन फुटली चैत्यन्यानी

वंड फुलले पिंपळ फुलले
आंबा मोहरला सुगंधाने
मकरंदाच्या वेडापायी
चालली लगबघ मधमाशांची

लाल पिवळे निळे गुलाबी
रंग उधळले सर्व दिशांनी
रंग बेरंगी पाना फुलांनी
नटली वसुंधरा नवलाईले

फुल उमलली कळ्यामधूनी
फुलपाखरांच्या मऊ स्पर्शानी
फुलता फुलता देती आनंद
सुगंध पसरवून सर्वांसाठी

निसर्गाच्या ह्या खेळामधूनी
इतकेच शिकावे मानवाने
स्वःतासाठी जगण्यापेक्षा
जगावे इतरांच्या सुखासाठी

अंधारलेली वाट

                       अंधारलेली वाट

अंधारलेल्या काळोख्या वाटेवर
शोधत होतो माझ्याच सावलीला
धडपडत होतो उगाचच अंधारात
स्वःताचेच अस्तित्व शोधायला

भुतकाळाच्या मिट्ट काळोखात
हरवून बसलो सुंदर आयुष्याला
दाखवील कोणी वाट प्रकाशाची
उगाच वाटत होते वेड्या मनाला

सुखाच्या मागे लागता लागता
दुःखाच्या च्छायेत वावरत गेलो
जगण्यासाठी लढण्या झगड्याचा
आत्मविश्वास मात्र हरवून बसलो

दाही दिशा वणवण फिरत राहिलो
जीवनातले संर्व रहस्य शोधायला
आयुष्यही अपूरे पडले मला मात्र
स्वःच स्वःतलाच ओळखायला

आठवणी

                         आठवणी

जीवनातील खडतर प्रवासाला
आठवणी असतात  जोडीला
नात्यांच्या प्रेमळ गाठींना
महत्व आठवणींच्या धाग्याला

भूंतकाळातील आठवणींनी
स्वप्न रंगतात भविंष्यशाची
वर्तमानाच्या साथीने
पोटली भरते आठवणींची

प्रियजनांच्या अतूट प्रेमाने
रंग चढतो आठणींना
ऐकटेपणाच्या कठीण वेळेला
आठवणींच असतात जोडीला

जीवनाच्या आपल्या अंतानंतर
काहीच नसते बरोबर जोडीला
आठवणींच्या सुंदर रुपातच
सांभाळतो सर्वाच्या मनाला

प्रश्न

                        प्रश्न
प्रश्न तर सगळ्यांनाच पडतात
उत्तर मात्र काहीनांच मिळतात
प्रश्नानाही प्रश्न असतात
उत्तराशिवाय राहून जातात

प्रश्न तर पडलेच पाहिजेत
उत्तरासाठी धडपडलच पाहिजे
संसाराच्या दुचाकी गाडीला
प्रश्नांची चाक असलीच पाहिजे

शिक्षणाच्या जिवघेण्या दुनियेमध्ये
प्रश्न उत्तरांचा खेळ खेळलाच पाहिजे
यश मिळो वा अपयश मिळो
प्रयत्न तर करत राहिलत पाहिजे

जीवनात समंसेच्या निवारणेसाठी
प्रश्नानाच प्रश्न विचारले पाहिजेत
प्रयत्नाची पराकष्ट  करून
उत्तराच्या मुळापर्यत गेलेच पाहिजे

प्रश्नतर सगळ्यानांच पडतात
उत्तर मात्र काहिनाच मिळतात
प्रश्नानाही प्रश्न असतात
उत्तराशिवाय राहून जातात

बोल

                       बोल

मनामनाचे नाते जोडतात आपले बोल
आपल्यांना ही दुरावतात आंपलेच बोल
विचार करून बोलावे लागतात बोल
विचार करायला ही लावतात बोल
अबोल्यामंध्ये लपलेले अंसतात बोल
बोलण्यामंध्ये ही राहून जातात बोल
प्रेमात बूडवल्यावर मंधुर होतात बोल
रागात भान हंरपतात आंपलेच बोल
मायेशी सांगड घालतात जेव्हा बोल
आपुलकित ओलावा आंणतात बोल
मातापितांना सुखावतात बाळाचे बोबडे बोल
त्यांनाच दुखवतात मुलांचे उंर्मट बोल
मनातल्या बोलांना जेव्हा नंसते वाच्या
तेव्हा अंसते नूसतीच आशा

माणूस

               माणूस

जिवनात सर्व मिळून देखील
समाधानी मात्र कधीच नसतो
अंपूर्ण काही तरी राहिल्याच्या
जाणिवेत सतत वावरत असतो

पैसा अडका कमवून देखिल
समाधानापासून लांबच असतो
इतरांशी तुलना करता करता
दु:खात नेहमी बुडून असतो

मृगजळा मागे मागे पळताना
अस्तित्वालाच विसरून जातो
नको त्या व्यर्थ हंव्यासापाई
आयुष्यभर पळतच असतो

शिक्षणाच्या पदव्या घेऊन देखील
अशिक्षीतासारखा वागत असतो
अंधश्रध्येच्या जुनाट कल्पनेत
भरकटलेले जिवन जगत असतो

विचारांच्या वाद विवादात 
नेहमी सर्वांत पुढे असतो
आचरणाची वेळ येता मात्र
काढता पाय पहिला घेतो

देवाधंर्माच्या नावाखाली
लाखो करोडो उधळत असतो
गरिबाला रुपया देताना मात्र
दहा दहा वेळा विचार करतो

आयुष्याच्या सांजवेळी
एकटाच जीवन जगत असतो
माझ माझ म्हणण्यासारख
जोडीला अस काहीच नसत

प्रेम

प्रेम म्हणजे प्रेम अंसते
सर्वांसाठी ते खुले अंसते
आईच्या मायेत ते दाटलेले अंसते
बाबांच्या रागात लंपलेल अंसते

प्रेम म्हणजे प्रेम अंसते
सर्वांसाठी ते खुले अंसते
तारुंण्यात ते आंकर्षण अंसते
उंतार वंयात ते आंधार अंसते

प्रेम म्हणजे प्रेम अंसते
सर्वांसाठी ते खुले अंसते
सफल झाले डोळस अंसते
असफल झाले कि आंधळे अंसते

प्रेम म्हणजे प्रेम अंसते
सर्वांसाठी ते खुले अंसते
साैदर्यावर करणारे खुप अंसतात
मंनावर करणारे मंहान असतात

समज गैरसमज

  समज-गैरसमज

समज गैरसमज तर संर्वाचेच होतात

अनुभव मात्र वेगवेगळे येत असतात

आपले आपले वाटणारे परके होतात

परके वाटणारे जिंव्हाळ्याचे होतात‍

सुख म्हणून ज्याच्या मागे लागतो

प्रत्येक्षात मात्र मृगजळात असतो

आपले म्हणून ज्यांना ज्यांना पूजतो

संकट समई त्यांचा स्वभाव  कळतो

समज गैरसमज तर संर्वाचेच होतात

समजण्या पलीकडे ही माणस असतात

ओळखताना त्यांना चूका आपल्या होतात

समज झालेलस असतो आपला चांगला

पदरात पडते  फक्त निराशा आपल्या

समज गैरसमज तर संर्वाचेच होतात

प्रत्यक्षात मात्र वेगळे अनुभव येत असतात

ताण तणाव

                              ताण तणाव

      आधूनिक जगात मानवाचे जिवन इतके धावपळीचे आणि धगधगीचे झाले आहे की प्रत्तेक जण कसल्या  तरी कारणानी सतत धावतच असतो आणि काही तरी चिन्ता त्याला सतत सतावत असते.प्रत्येक वेळी तो विचारांचे ओझे घेऊनच वावरत असतो.
       पुर्वीच्या काळी फार कमी लाेकांच्या तोंडून तणाव  हा शंब्द एयकायला मिळायचा.त्या काळी लोकांच्या गरजा ह्या मर्यादीत होत्या.त्यांचे राहणीमा हे साधे होते.जसजसा काळ बदलत गेला तसतसे लोकांचा जगण्याचा दृष्टीकोनच बदलत गेला.पारंपरीक खाद्य,पेहराव,करमणूकीची साधने या मंध्ये लाक्षणिक बदल झाला आणि हे सर्व साध्य करण्यासाठी चालु झाली धावपळ,चढाओढ अन इथेच जन्मला आधूनिक जमान्यातला टेंन्शन रूपी राक्षस जो संर्वाच्या मानगुटीवर बसला आणि तो सगळ्यांना आपल्या तालावर नाचवत गेला.अगदी लहान शाळेतल्या मुलांनपासुन वयंस्कर व्यक्ती पर्यत संर्वानाच टेंन्शन असतात फक्त तीव्रता कमी जास्त असते.मुलांना ज्या वयात बालपणाचा आनंद उपभोगायचा असतो त्यावयात शाळेतून आणि पालकांकडून शैक्षणिक आणि तुलनात्मक स्पर्धेमंध्ये ढकलून दिले जाते.बालपणातच पाठी लागलेल टेंन्शन नंतर जणू जिवनसाथीच होते आणि बालपण संपण्यआधीच प्रोडावस्तेत जगणे चालु होते.
        आजच्या स्पर्ध्येमक जगात वावरताना आपण आपले अस्तित्वच विसरून गेलो आहे.पैसाच सर्वस्व झाल्यामुळे तो आणखीन कसा वाढवता यईल ह्याचाच विचार करत बसतो.नाते सबंध,माणूसकी ह्याचा विसर पडलेला दिसून येतो.
     शरीरावर पडलेला तणा हा मनामंध्ये तणाव नर्माण करतो आणि तो आपल्या जिवनाची घडीच विस्कटून टाकतो. देवाने दिलेल्या सुंदर शरीलाला टेन्शनची किड लागते आणि शरीरच पोखरून टाकते.जिवनातील खुपसे विचार हे विसरण्यासारखे असतात पण आपण नेमके ऊलट करुन ते कवटाळत बसतो.
     नोकरीत,संसार तसेच समाजात सतत तणावाखाली वावरत असतो आणि जिवनातील सुंदर अनुभवापासून वंचित राहतो.स्व:ताहून ओढऊन घेतलेल्या संकटाना सामोर जाण्यास आपण घाबरतो आणि आत्मविश्वासच गमऊन बसतो.ह्या क्षणाला आपण आपल्या आतला आवाज एयकाचा असतो पण आपण सुरु करतो ग्रह ता-यांचा खेळ, बाबा बुवा आणि जोतिचमष्यांच्या वा-या आणि उरल्या सुरल्या आयुष्याचा चुराडा करतो.
         जिवन हे खुप सुंदर आहे ते आनंदाने जगण्यातच मजा आहे.नाहक विचारांचे ओझे त्यावर टाकू न‍का.आपल्या आवाक्यात असतील तेव्हडेच विचार करा म्हणजे आपले जिवन सुखी होईल.
                             
                                                  सjay