भेट तूझी नी माझी

               पहिली भेट

सुर्यास्ताच्या रम्य संध्याकाळी
मावळतीला गुलाबी पसरलेली
रोमहर्षक अशा वातावरणात
तीची पहिली नजर भेट झाली

नजरा नजर ती क्षणिक होती
परी खुप काही सांगुन गेली
तीच्या डोळ्यातली ती चमक
ह्वदयच घायाळ करुनच गेली

मोकळे घनदाट तीच्या केसांना
बंधन नव्हते हवेशी खेळताना
कपाळावर झुलणा-या बटांतून
पाहिले तिला नजर चुकवताना

हळुच लाजत जेव्हा ती हसली
गालावर तीच्या खळी ऊमलली
मनात प्रितीची फुले फुलताना
ह्वदयाची मात्र धडधड वाढली

शब्द सुचत नव्हते बोलण्यासाठी
अबोलातच जुळत होत सर्वकाही
बोलण्याची काहीच गरज नव्हती
नजरच नजरेला सर्व सांगत होती

ह्वदय

                 ह्वदयाच्या गोष्टी

ह्वदयाबद्दल काय सांगावे
प्रत्येकाचे विचारच वेगळे
कोणा वाटते शरीराचा प्राण
कोणी म्हणतो प्रेमाचा आधार

डॉक्टरांच काय विचारुच नका
ह्वदयाच्या नावानी पैशावर डोळा
पेशी अन नसांच्या गुंतागंतीत
आजारांचा माडतात  बाजार

लेखकाचे काही वेगळेच असते
ह्वदयाची कल्पना भन्नाट असते
प्रम कादंबंरीत  रंगत आणताना
ह्वदयाचीच चोरी करायला लावते

तरुण तरुणीच्या प्रेम प्रकरणात
ह्वदयाला मिळतात अनेक आकार
भिंन्ती आणि वह्यांमध्ये रंगताना
कधी बदाम तर काधी पिंपळ पान

आई वडिलांच्या ह्वदयात मात्र
कुटूंबाची काळजी लपली असते
आपल्यावर संस्कार करण्यासाठी
कधी कठोर तर कधी हळवे असते

नात्यांची श्रीमंन्ती

       नात्यांची श्रीमंन्ती

रस्त्याने एकदा चालता चालता
विलक्षण दृष्य पाहिले कडेला
दोन असह्य चिमुकल्या जिवांना
पाहिले निर्सगाशी झुंज देताना

कडाक्याची बोचरी थंडी होती
शरिराला ती गोठवत होती
फाटलेल्या एका कपड्यामंध्ये
एकमेकींना त्या बिलगुन होत्या

थरथरत्या घट्ट मीठीमंध्ये
एकमेकींना त्या सावरत होत्या
नात्यातील आपल्या अतुट प्रेमाची
जाणीव जणू मला करुन देत होत्या

मळलेल्या त्यांच्या शरिरातले
मन मात्र स्वच्छ दिसत होते
दारिद्र्यातील ती अतुट नाती
श्रीमंन्तीला ही लाजवीत होती

जरी असलो श्रीमंन्त आपण
नात्यांनी मात्र गरीबच असतो
हेव्यादाव्याच्या जगात आपण
माया ममताच विसरुन जातो

पाठ स्वच्छतेचा

                      पाठ स्वच्छतेचा

प्रचीन काळात पुर्वजांनी
सांगितली महती स्वच्छतेची
रोगराईच्या निर्मुलासाठीच
गरज आहे आता ती काळाची

घरादार स्वच्छ ठेवण्यासाठी
भिती मनी दाखवली लक्ष्मीची
परिसराला सुंदर ठेवण्यास
निर्मिती केली बाग बगिचांची

वंर्षान मागुन वर्ष सरत गेली
गर्दी वाढत गेली माणसांची
स्वच्छतेला कमी लेखल्याने
गिळले रोग राईचा राक्षसाने

समाजाला जागृत करणे
गरज आहे आता काळाची
प्रत्येकाचे  कर्तव्य आहे
परिसर स्वच्छ ठेवण्याचे

चला करुया सूरवात आपणच
स्वच्छतेच्या चांगल्या कामाची
जगतामंध्ये शान राखूया
उज्वल भारतीय संस्कृतीची

संसार

                      संसार

संसार म्हणजे दोन जिवांचा मेळ
खेळावा लागतो मजेशीर खेळ
तूझे माझे करणारे होतात इथे बाद
समजदार पडतात एकमेकाच्या प्रेमात

कधी रुसवा तर कधी नाराजी
हिच संसारातील खरी ताजगी
संशयाला इथे नसतो थारा
विश्वासाला मान असतो मोठा

संसाराचा ताण दोघांना ही असतो
तकरारीचा सुर मात्र कोणाचाच नसतो
एकमेकांचा भार  सांवरता सावरता
नकळत घट्ट होतो नात्यांचा जिव्हाळा

गोडी गुलाबीच्या या वातावर्णात
नकळत वर्ष जातात सरुन
जिवनातल्या उतरणीला
असतात एकमेकांचा  हात धरुन

शिक्षण

             शिक्षण

आयुष्याला घडवण्याला
शिक्षणाचीच साथ असते
जन्मा पासून मृत्यु पर्यत
शिकवणी ही चालुच असते

आई बाबांच्या मार्गदर्शनाने
पहिले पाऊल टाकले जाते
ख-या अर्थाने पाहिले तर
शिक्षण तेव्हाच सुरु होते

पाठ्य पुस्तकातून शिकताना
समाज ही शिकवण देत असतो
सृष्टीचे नियम पाळण्यासाठी
निसर्ग ही पाठ शिकवत असतो

शिक्षणाच्या पवित्र साथीने
उंचच उंच शिखर गाठता येते
शिक्षणाचे महत्व सांगण्यासाठी
बहिणाई ही ओव्या बोलत असते

वेगवगळ्या लोकात वावरताना
आपणच आपले शिकायचे असते
अनुभवातून शिकण्यासाठी
जगात कोणतीच शाळा नसते

जिवनभराच्या शिक्षणाला
संस्काराची जोड द्यायची असते
शिकवण देणा-या माता पित्याचे
सुशिक्षित पणे ऋण फेडायचे असते